“
و فرستاده الهي [= صالح] به آنان گفت: «ناقه خدا [= همان شتري که معجزه الهي بود] را با آبشخورش واگذاريد (و مزاحم آن نشويد)!»
“
آنگاه که شقي‌ترين آنها بپاخاست،
“
قوم «ثمود» بر اثر طغيان، (پيامبرشان را) تکذيب کردند،
“
و آن کس که نفس خويش را با معصيت و گناه آلوده ساخته، نوميد و محروم گشته است!
“
که هر کس نفس خود را پاک و تزکيه کرده، رستگار شده؛
“
سپس فجور و تقوا (شرّ و خيرش) را به او الهام کرده است،
“
و قسم به جان آدمي و آن کس که آن را (آفريده و) منظّم ساخته،
“
و به زمين و کسي که آن را گسترانيده،
“
و قسم به آسمان و کسي که آسمان را بنا کرده،
“
و به شب آن هنگام که زمين را بپوشاند،
“
و به روز هنگامي که صفحه زمين را روشن سازد،
“
و به ماه هنگامي که بعد از آن درآيد،
“
به خورشيد و گسترش نور آن سوگند،
“
بر آنها آتشي است فروبسته (که راه فراري از آن نيست)!
“
و کساني که آيات ما را انکار کرده‌اند افرادي شومند (که نامه اعمالشان به دست چپشان داده مي‌شود).
“
آنها «اصحاب اليمين» اند (که نامه اعمالشان را به دست راستشان مي‌دهند)!
“
سپس از کساني باشد که ايمان آورده و يکديگر را به شکيبايي و رحمت توصيه مي‌کنند!
“
يا مستمندي خاک‌نشين را،
“
يتيمي از خويشاوندان،
“
يا غذا دادن در روز گرسنگي...